Op zoek in de duisternis

Met een zwaar hart loop ik rond in de jungle van het Franse Calais, tussen vele vluchtelingen, op zoek naar lichtpuntjes, naar iets van de schoonheid en waardigheid van Gods schepping. Want dat is waar mijn reis voor de EO en mijn eigen fotoproject Humanity over gaan. Het lijkt een onmogelijke missie, op deze plek vol duisternis, met mensen gevangen in hopeloosheid en chaos.

Onderweg naar het kerkje, midden in het kamp, ontmoet ik Muluberhan. Hij loopt op krukken; tijdens een vluchtpoging richting Engeland brak hij zijn enkel. Behulpzaam leidt hij ons naar de kerk. Zijn naam betekent “volle licht” en als ik goed kijk, zie ik iets daarvan terug in deze gebroken man. Hem in beeld brengen, is geen optie. Maar deze eerste ontmoeting geeft mij een sprankje hoop.

Later die dag ontstaan de eerste mogelijkheden: onder de brug mag ik Hamadi portretteren. In gebrekkig Engels vertelt hij zijn verhaal. Ik doe een poging hem waardig in beeld te brengen om hiermee iets van zijn binnenkant te laten zien. Na hem volgen er meer die het aandurven, maar het blijft kwetsbaar en fragiel in dit ongeorganiseerde vluchtelingenkamp.

Dan, vlak voor mijn vertrek, staat hij voor mij: Richard, een Brit met een groot kruis op zijn schouder. Hij heeft een missie: dit kruis brengt hij naar duistere plekken. Als de mensen vragen waarom, is zijn antwoord kort en duidelijk: “Omdat Jezus van je houdt”. Een confronterende boodschap op deze donkere plek. Zonder verder te vragen, portretteer ik hem als laatste op deze duistere plek. Dan scheiden onze wegen, Richard richting jungle en ik naar huis. Moe en verward loop ik naar de bus en besef nog meer: ‘Dit moet de wereld weten.

’