Crisis Ter Apel

Eind augustus ben ik in Ter Apel om de mensen achter de opvangcrisis een gezicht te geven. Dat voelt dubbel, zeker met het idee dat wij aan het eind van de dag weer inpakken en huiswaarts gaan. Toch moeten we hier zijn, want deze mensen horen thuis in Museum of Humanity, verdienen waardigheid en moeten gezien worden.

Uqba (32) hoopt op een veilige toekomst in Nederland.

“Kijk, dat is mijn zoon Adb al Rahman, die met die mooie krullenbos. Drie dagen geleden zag ik hem voor het eerst, nadat hij met m’n vrouw en dochter Maria vanuit Syrië naar Ter Apel was gereisd. Ik woon hier al wat langer en heb een status. Nu hopen we dat mijn gezin snel bij mij in het azc in Assen mag komen wonen.”

“Veel hoop daarop heb ik trouwens niet, want ik weet natuurlijk ook dat we een van duizenden gezinnen zijn die in Nederland een toekomst willen opbouwen. Ook maak ik me grote zorgen om mijn vrouw. Ze lijdt aan een zenuwziekte en heeft goede medische zorg nodig. Nu zit ze hier al de hele dag op de grond in het stof. Dat gun je niemand. Mijn vrouw reisde via Iran naar Nederland. Bij aankomst werd ze gevangengezet en ze moest haar paspoort inleveren. Toch houd ik goede hoop dat Nederland zich van z’n goede kant laat zien. Ik vind het wel spannend: wat is het ware gezicht van Nederland?”

Dagelijks verschijnen er bussen die asielzoekers naar elders vervoeren voor onderdak

Sanitaire voorzieningen

John (7) vlucht uit Syrië en Turkije.

“Mijn moeder is heel moe, ze wil niet praten over ons leven. We vluchtten uit Syrië en woonden daarna in Turkije. Zonder mijn vader, die zien mijn zusje Melek en ik nooit meer, maar dat is een geheim. Nu wachten we hier.”

“In Turkije gooiden mensen dingen naar ons en scholden ze ons uit. Daar werd ik bang van en daarom gingen we weg. Hier gebeurt dat gelukkig niet meer en heb ik vriendjes. Later wil ik wetenschapper worden. Dan maak ik een vliegende Lamborghini.”

Overal staan zelfgebouwde tentjes.